De tweede

Natuurlijk weet ik dat het vandaag de vierde is. Dat staat hier ook boven. De tweede waar ik het over heb ligt al een maand en twee dagen achter ons. 33 dagen geleden, bijna vijf weken. Time flies.

2 december 2016, het was een vrijdag. Het vroor een graadje of zes. Gelukkig mocht ik de auto van mijn vriend Marco lenen, anders was deze hele avond volkomen anders verlopen. Na een aantal mislukte pogingen kon de afspraak eindelijk doorgaan. Om 20.00u zou ik bij haar voor de deur staan. Hoewel ik in de haast mijn mobiel op tafel aan de oplader had laten liggen, reed ik er in één keer naar toe. Ze stond al klaar en wat zag ze er mooi uit. Nou vind ik dat sowieso al, maar nu helemaal. De woorden van mijn zoon schoten door me heen. ‘Had je niet iets spannenders aan kunnen trekken. Een overhemd of zo.’ Tja, ik droeg een zwarte broek, zwarte sweater, zwarte schoenen en een motorjack. Wel helemaal ik, maar naast haar schitterende verschijning.... Mijn zoon had gelijk!

Op haar hoge hakken was ze maar iets kleiner dan ik. Smalle schouders, superslank, halflang donker haar. Ik was verkocht. Maar haar ogen maken altijd de meeste indruk op me.

Ze stapte in en omdat zij had mogen kiezen werd het het centrum van Rotterdam. Nou kom ik haast nooit in Capelle a/d IJssel dus de weg naar Rotterdam-Centrum in het donker werd een sight-seeing toer met als thema ‘Rotterdam bij nacht’. Uiteindelijk lukte het me om de auto in de, achteraf duurste, parkeergarage te krijgen. Via de Lijnbaan wandelden we naar de Oude Binnenweg. Het terras van Sijf zag er uitnodigend uit en het lukte ons om onder de terrasverwarming een plekje te bemachtigen. Dit tot teleurstelling van twee jongemannen die ook op dat tafeltje aasden.

We kletsten over van alles en nog wat en leerden elkaar wat beter kennen. Na een paar drankjes, ik twee biertjes en zij twee cola, wandelden we naar het kleinste café van Rotterdam; Café Voigt in de Bloemkwekerstraat. De zaak zat stampvol en samen telden we de aanwezige gasten. Met ons erbij waren dat er 28. Na een paar drankjes, ik was overgestapt op de bitter lemon, en sigaretjes buiten in de kou, Voigt heeft geen terras, verhuisden we naar Stalles. Met een grote schaal hapjes, een Jack voor mij en een cola voor haar, kletsten we door tot sluitingstijd. De avond was te snel voorbij. Ik had haar nog zoveel willen zeggen. Wat ik voor haar voel, weet ze al; dat is geen geheim. Maar wat is nou een avond van net geen zeven uur? Ik hoop op een vervolg.

We wandelden dezelfde weg terug naar de parkeergarage. Toen het te betalen bedrag in de display verscheen, zei ze: “Zo, dat is duur.” Ik haalde mijn schouders op. Ja het was duur, maar deze avond had ik voor geen goud willen missen.

“Vond je het een leuke avond?”

“Ja, heel gezellig.”

“Oké, niet zeuren.” en ik betaalde het bedrag.

Onderweg naar haar huis kletsten we in de auto verder. Helaas duurde de rit naar Capelle maar een minuut of twintig. Voor de deur trok ze haar hakken uit, bedankte me, gaf me een zoen en verdween trippelend op haar kousenvoeten naar de voordeur.

Bijna vijf weken, 33 dagen, één maand en twee dagen geleden. Het lijkt een mensenleven.