Voorbij

Ik ben mijn muze kwijt. Ik schreef ruim een jaar geleden al, hoe ik op creatief gebied in elkaar zit. Welnu; het lukt niet meer. Tekenen doe ik nog maar nauwelijks. Mijn kerstkaart is het laatste wat ik voor mezelf heb getekend. Oké, voor een vriend heb ik de voorkant van een scriptie van een illustratie voorzien. Maar dat is een ‘opdracht’ en dan moet het af. Dan moet er op een bepaald moment een product klaar zijn. Dat is iets anders dan tekenen “voor de lol”, omdat je het gewoon leuk vindt om iets te maken. Hetzelfde geldt voor het schrijven. Vorig jaar schreef ik bijna elke dag een column. Vanaf ongeveer augustus heb ik er nog maar een paar kunnen produceren. Elize en het vijfde erfstuk is maar een halve bladzijde gevorderd.

Hoe komt dat dan? Tja...

Lieve Vriendin was mijn muze. En mijn muze ben ik kwijt. Niet dat ik haar kwijt ben, maar Lieve Vriendin is nu een lieve vriendin. Er is geen toekomst voor ons samen en dat doet best een beetje pijn.

Ik neem het haar helemaal niet kwalijk. Daarvoor vind ik haar (nog steeds) te lief. Ze heeft tijd nodig voor zichzelf, want ze zit met zichzelf in de knoop. Bovendien heeft ze tijd nodig om haar geweldige kinderen genoeg aandacht en liefde te geven. En dat is logisch. Degenen die kinderen hebben, weten dat. Je kinderen komen altijd op de eerste plaats.

Ik kende een aantal mensen die een nieuwe relatie boven hun kinderen stelden en dat heb ik nooit begrepen. Zoiets doe je niet. En dat heeft lieve vriendin ook niet gedaan. Dat snap ik.

Ze vertelde me dat ik heus wel een andere vrouw zal tegenkomen die net zo gek op mij is als ik op haar. Misschien is dat wel zo, maar die vrouw begint met een achterstand; ik ben bang dat ik die vrouw blijf vergelijken met lieve vriendin. Zij was (is) namelijk voor mij de perfecte vrouw. Ze is mooi, van binnen én van buiten, ze is empatisch, heeft een goed stel hersens, weet haar mening duidelijk te beargumenteren en is een geweldige moeder.

Een jaar lang heeft zij er voor gezorgd dat ik fluitend naar mijn werk ging en dat ik aan alles wat ik deed plezier beleefde.

Ik draag regelmatig andere kleuren kleding de laatste tijd. Dat gaat onbewust, dat werkt zo.

Een collega sprak mij vorige week aan bij de koffieautomaat. Het was hem opgevallen dat ik minder zwart droeg. Die dag had ik toevallig wel een zwarte trui aan. ‘Je draagt weer zwart, het gaat nu dus weer goed met je.’

Goed is misschien wat overdreven, maar ik probeer me in ieder geval te handhaven. Ik moet mijn emoties toch een beetje uitschakelen op mijn werk. Dat heet ‘professioneel’.

Mijn goede vriend Marco vroeg mij er afgelopen zaterdag nog naar. Hoe zie jij de toekomst, nu je weet dat er voor jullie geen toekomst is? Ik kon daar geen sluitend antwoord op geven. Ik heb geen idee. Als ik haar instelling en joie de vivre vergelijk met vrouwen die meer mijn leeftijd hebben (lieve vriendin is 21 jaar jonger dan ik), dan bekruipt mij een beklemmend gevoel. De meeste van mijn leeftijdgenoten van het andere geslacht zijn (sorry hoor) bezadigde moeke’s met teveel en te weinig op de verkeerde plaatsen, zowel van binnen als van buiten. Nu zullen heel veel vrouwen mij ontvrienden op Facebook en mij in het niet-digitale leven de rug toekeren, maar dat zal me een zorg zijn.

Ja, het is voorbij. We zullen wel zien hoe de komende tijd gaat verlopen. Ik ben haar in ieder geval heel dankbaar voor wat ze voor me heeft betekend.

Illustratie: https://pt.pngtree.com/freepng/broken-heart_253882.html