Twee geweldige Groenendaelers (82)

Dinsdag 29 augustus 2023

Ik was zojuist even in de kamer die ik logeerkamer noem. Toen ik in 1996 met mijn gezin in dit huis kwam wonen, was het de bedoeling dat het de kamer van mijn dochter Naomi werd, maar zij kroop regelmatig bij haar broer in bed. Vandaar dat we haar bed verplaatsten naar Yoerans kamer. Haar kamer werd speelkamer. In de paar jaar daarna wisselde dat nog een keer, maar uiteindelijk rond 2000 hadden zij hun eigen kamer weer.

In december 2013 vertrokken mijn vrouw en mijn dochter. Mijn dochter ging samenwonen in Rotterdam. Haar kamer werd logeerkamer.

Mijn zoon en zijn hond Shade, een Groenendaeler-teefje, bleven bij mij wonen tot 31 augustus 2014. Toen ging hij samenwonen met zijn toenmalige vriendin. Geen kinderen en geen hond meer om mij heen. Kort daarop verbouwde ik, zeer tot Yoerans ongenoegen, zijn kamer tot wat ik nu liefkozend mijn bibliotheekje/werkkamer noem.

De logeerkamer heeft eind 2015 nog een paar maanden dienstgedaan als inwoning voor Naomi en haar partner.

In juli 2016 trokken Yoeran en zijn hond Shade weer bij mij in en de logeerkamer werd zijn kamer. In de jaren die volgden hebben we samen veel leuke en minder leuke dingen meegemaakt en tot diep in de nacht fijne gesprekken gevoerd. Shade was daar getuige van.

In 2018 leerde hij Melissa kennen en op 28 juli was de verkering officieel. Zij was vaak bij ons en sliep, uiteraard, bij Yoeran. Het was een gezellige tijd.

In oktober 2021 kochten zij een huis. In één klap was het heel stil op nummer 8; voor de tweede keer geen Yoeran en Shade en geen Melissa meer. De kamer waar Yoeran ruim vijf jaar had geleefd, werd weer logeerkamer en in die logeerkamer stond ik voordat ik met dit stukje begon.

In die logeerkamer hangt een ingelijste foto. Een foto die ik in juli 1987 heb genomen. Het is een foto van een hond, een Groenendaeler, net als Shade. Hij was een geweldige hond. Ik leerde hem kennen toen ik mijn ex leerde kennen. “Ik heb een hond en een kat en als je dat niet oké vindt, hebben wij geen toekomst,” was zo’n beetje wat ze me zei.

Vanaf het eerste moment dat ik de hond, Mickey, zag, was ik verkocht. Ik was gek op hem en hij op mij. Mijn ex zei op een gegeven moment dat hij mijn hond was geworden.

Ik kon alles met hem doen. We speelden samen. Ik borstelde hem elke zaterdagochtend. Hij was mijn kussen wanneer we samen een tukkie deden op de grond. We stoeiden en ik liet het toe dat hij mijn motorjack aan flarden rukte tijdens die stoeipartijen. De mouwen lagen eraf, maar hij heeft mij nooit verwond. We dansten door de kamer. Hij met zijn poten op mijn schouders en dan keken we elkaar recht in de ogen. Ik heb maar één keer een Groenendaeler gezien die groter was en dat was Magic, de opa van Shade.

Toen Yoeran en Naomi net geboren waren, was Mickey heel waaks en beschermend. Hij stelde zich steevast op tussen de kinderen en bezoekers. Die bezoekers keek hij aan met een blik van ‘Pas op, ik hou je in de gaten. Probeer wat en je bent van mij.’, totdat wij zeiden dat het goed was. Dan trok hij zich terug.

Toen de kinderen wat groter werden, liet hij alles toe wat zij hem aandeden. Wanneer hij daar genoeg van had, kroop hij in zijn mand. Yoeran en Naomi wisten dat dat zijn plekje was en dan lieten zij hem met rust.

In de winter van 1995, de kinderen waren net drie jaar, had het goed gesneeuwd. Mickey trok hun slee en had daar veel plezier in. De kinderen overigens ook.

In het voorjaar van 1996, Mickey was net twaalf jaar, hebben wij een moeilijk beslissing moeten nemen.

Hij had gezwellen door zijn hele lichaam. Zijn poten waren opgezwollen. Het lukte hem zelfs niet meer om over de drempel van de voordeur te stappen.

In samenspraak met de dierenarts hebben wij helaas moeten besluiten om hem in te laten slapen. Dat is een eufemisme.

Mijn ouders waren ook gek op Mickey en op de avond voordat hij het spuitje zou krijgen waren zij bij ons. Mijn vader heeft dik een uur naast Mickey op de grond gelegen en met hem gekroeld.

De dierenarts kwam naar ons huis, zodat Mickey in zijn eigen omgeving zou sterven. Het was een hartverscheurend afscheid.

De kinderen logeerden toen bij hun andere opa en oma. Het vreemde was, dat zij hem pas na twee dagen misten.

Het heeft zeker twee jaar geduurd voordat ik zijn afwezigheid accepteerde. Mickey was geweldig. Alleen Shade overtreft hem en zij is afgelopen 1 mei dertien jaar geworden.