Morgen ben ik beter dan mijn droom
Na meer dan een half jaar kreeg ik zojuist de behoefte om weer eens wat te schrijven. Ik ben weer gaan studeren, omdat het moet, en één van de opdrachten was het uitzoeken van een ‘mooi’ gedicht. De zelfmoordenaar van Piet Paaltjes was mijn keuze, vanwege de relativiteit die er uit dat gedicht spreekt. En ineens moest ik weer denken aan een paar vrienden die ik in de jaren tachtig van de vorige eeuw had; Erik en Mark. Erik is er sinds het voorjaar van 2000 niet meer. Hij koos er zelf voor om er een einde aan te maken. De ander heb ik voor het laatst gesproken toen het erg slecht met hem ging en hij in een rolstoel zat.
Dat was Mark. Ik kende Mark van mijn middelbare school in Rotterdam. Toen ik een jaar op de pedagogische academie zat, kwam ik hem weer tegen. Hij had besloten de HAVO af te ronden op Thomas More, waar ook een HAVO-top was. Wij konden het direct weer goed vinden en hij was, net als ik, heel creatief bezig. Op Thomas More coördineerde ik de organisatie van de culturele avonden en Mark was daar ook bij betrokken.
Op zaterdag verkocht hij posters op de Lijnbaan, ter hoogte van Noordzee Quick. ’s Morgens, ruim voor de openingstijd van de winkels, stalde hij zijn waren uit. Ik kwam bijna elke zaterdag rond dezelfde tijd naar hem toe en hielp hem met het uitstallen.
Terwijl hij probeerde zijn posters te verkopen, zat ik achter hem te tekenen of te schrijven. Een aantal scenario’s voor Sjors en Sjimmie, getekend door mijn vriend Robert van der Kroft, zagen daar het levenslicht. Helaas is daar nooit iets mee gedaan.
Rond 1981 hadden Mark en ik het idee om te starten met ‘De nieuwe 80’ers’. Erik werd er ook bij betrokken en enthousiast maakten we plannen.
Mark was de eerste van ons die iets kon uitbrengen. Zijn bundel gedichte aanschouwde in het voorjaar van 1982 het levenslicht. Toen viel ons gezelschap uit elkaar. Erik had het heel moeilijk op het persoonlijke vlak en ik startte als basgitarist in een band.
Door stom toeval kregen Mark en ik enige tijd later weer contact. Hij was met zijn vriendin keihard bezig met het uitwerken van een plan voor satelliettelevisie en hij schreef stukjes voor een computerblad. Hij vroeg mij om één van die stukjes van een illustratie te voorzien. Samen met zijn vriendin werd hij een tijdje manager van onze band en heeft hij wat optredens kunnen regelen.
Door hetzelfde stomme toeval kreeg ik ook weer contact met Erik. Hij was, net als ik, aan de Nutsacademie Nederlands gaan studeren. Ik haakte na drie jaar af op de academie, omdat het met de band erg goed ging. Daarna heeft het een tijd geduurd voordat ik met hen contact had.
Dat gebeurde eind 1998. Erik wilde dat ik de lay-out verzorgde van een gedichtenbundeltje wat hij wilde uitgeven. Hij heeft dat bundeltje opgestuurd naar diverse uitgeverijen, maar kreeg telkens een afwijzing. Of dát de reden was dat hij een eind aan zijn leven heeft gemaakt, betwijfel ik. Ik weet met wat voor problemen hij worstelde. In ieder geval heb ik een paar boekjes van hem gekregen.
Met Mark had ik in dezelfde tijd telefonisch contact. Het ging niet goed met hem en hij was gekluisterd aan zijn rolstoel.
Door de opdracht die ik van mijn docente Literatuur kreeg, heb ik de bundels van Mark en van Erik nog eens gelezen en ik kreeg natte ogen.
Hoe groots waren onze plannen en hoe zouden wij Nederland wakker schudden. Nu, na bijna veertig jaar, zijn hun namen niet eens meer te vinden op het internet. Mark en Erik, ik zal jullie nooit vergeten.
