Nieuwe sok, ouwe sok
In onze cultuur is het een gebruik dat mensen elkaar soms iets geven; een cadeau. Wat dat is hangt van een aantal factoren af. De gelegenheid is eigenlijk de eerste factor. Dat kan een verjaardag, jubileum, mijlpaal of een verrichte prestatie zijn. Dan speelt de relatie tussen de gever en de ontvanger een rol.
Sommige cadeaus blijven hangen en dat kan zowel letterlijk als figuurlijk opgevat worden. De reden dat bepaalde cadeaus bij mij blijven hangen is niet gelegen in het feit dat ze een bepaalde financiële waarde vertegenwoordigen, maar vanwege de emoties die eraan gekoppeld zijn.
Natuurlijk deed het me wat toen ik op mijn 19e van mijn ouders mijn eerste motor kreeg, maar dat woog niet op tegen het gedichtje wat mijn vader ooit voor mij heeft geschreven. De vaderdagcadeaus die ik van mijn tweeling kreeg - een beschilderde bovenmaats kiezel met het opschrift ‘U bent een kei van een vader’ van mijn zoon en de tekening met de mededeling ‘Papa ik hou van je’ van mijn dochter - maakten meer indruk dan de i-Phone die zij voor dezelfde gelegenheid in 2017 voor mij kochten.
Het zijn die kleine spontane cadeaus waaruit blijkt wat mensen voor je voelen die voor mij de meeste waarde hebben. Zo kreeg ik van mijn dochter een blikje Mentos met een Stones-logo, van mijn moeder een setje kaarsen in de primaire kleuren (ik ben een Stijlgroep fanaat) en van mijn zoon en zijn vriendin een T-shirt van de Big Bang Theory. Zij zagen de items, dachten aan mij en kochten ze in de wetenschap dat ik er blij mee zou zijn.
Het mooiste cadeau wat ik de afgelopen jaren heb gekregen, kostte ongeveer 95 cent en paste in een envelop. Op 29 mei 2015 was mijn dochter bij me. Ze had een cadeautje voor me zei ze en gaf me die envelop. Er zat een wit babysokje in. Ik schoot in de lach. “Draai hem eens om”, zei ze. Ik deed het en zag dat ze er met watervaste viltstift iets op had geschreven. Opa Ron. Mijn kleine meisje zou moeder worden. De tranen stroomden over mijn wangen. Ik heb vaak een grote smoel, maar mijn hart is bij tijd en wijle niet groter dan een doperwt.
Op 28 januari 2016 is mijn eerste kleinkind geboren, Elena Cornelia. Ze is in haar tweede naam vernoemd naar mijn vader. Dat is een mooie toegift waardoor de herinnering aan opa Snor levend wordt gehouden.
