Goede voornemens

Jacqueline heeft vannacht rond een uur of een op Facebook haar omslagfoto veranderd. Het is een plaatje met heel veel voornemens.

(op FB: Lieve vriendin (hier op FB noem ik niet snel namen) heeft vannacht rond een uur of een op Facebook haar omslagfoto veranderd. Het is een plaatje met heel veel voornemens.)

Veel van die voornemens zijn eigenlijk logisch. Die hebben toch te maken hoe je als mens tegenover je medemens staat? Er waren er wel een paar bij die door mijn hoofd bleven spoken.

‘Sta jezelf toe om eens ongegeneerd te huilen’, bijvoorbeeld. Even niet meer. Dat heb ik onlangs meer dan genoeg gedaan. Onder andere tijdens en na het schrijven van het stukje van 3 januari. Maar ook op andere momenten kon ik het niet droog houden.

‘Vertel je geliefden hoe veel je van ze houdt’. Ik doe mijn best. Maar de grote vraag is hier natuurlijk of iedereen dezelfde waarde hecht aan het begrip ‘houden van’. Iemand kan van hamburgers houden, of van warm weer. Zo houd ik van koffie, zuurkool en van lezen. Ik houd van heel veel dingen, maar op het moment dat ik zeg: “Ik houd van jou” (variaties: IYU, I love you, ihvj) dan leg ik toch echt een stukje van mijn ziel bloot. Die toevoeging ‘jou’ geeft het ‘houden van’ een heel andere lading als ik dat zeg of schrijf. Dan gaat het oneindig veel verder dan de smaak van een drank of gerecht, het plezier dat een verhaal me geeft. Dat betekent dat je een stukje van mij bent geworden, iemand zonder wie ik niet meer ‘heel’ ben. Heeft iedereen dat of sta ik daarin alleen?

‘Vul je huis met herinneringen in plaats van dingen’. Ik ben mijn huis momenteel aan het vullen met nieuwe herinneringen. De oude hebben iets te maken met het voornemen ‘Laat oude pijn los’. Nou moet ik er eerlijkheidshalve wel even bij zeggen, dat ik in mijn bibliotheek toch wel aardig wat dingen heb staan (boeken en strips) waar ik graag dát gedeelte van mijn huis mee vul. Wat ik in ‘Geen dagboek’ schrijf, moet je vergelijken met de Hersenpan van Perkamentus, uit de Harry Potterreeks; herinneringen die je (tijdelijk) opzij wil zetten tot je ze nodig hebt.

‘Omhels iemand’. Tja... daarover heb ik voor haar een gedicht geschreven. En meer wil ik daar niet over zeggen.

De laatste, in kleine roze lettertjes, is er een die ik regelmatig echt moeilijk vind. Wanneer is het tijd om dat te doen en hoe doe je dat?