De Efteling

Nog maar een paar weken en dan is het weer afgelopen. Op 31 januari stopt de Winter Efteling. Ik had er graag naar toe gegaan, maar helaas. In de winter, als het vroeg donker is, lijkt de Efteling echt op een 3D-prentenbriefkaart van Anton Pieck waar je doorheen kunt lopen. Goed, niet alle attracties zijn geopend, maar er is genoeg te beleven en te ervaren voor de echte liefhebbers. En ik ben zo’n liefhebber. Al héél lang.

Vandaag wil ik de herinneringen aan mijn eerste drie bezoeken aan het park met jullie delen.

Het moet 1966 zijn geweest. Ik kijk tegen allemaal grote-mensenbenen en –billen aan. Ik hoor mijn ouders praten met hun vrienden. Ze vinden het erg druk en warm. Het klinkt alsof zij mopperen. Ik begrijp er niets van. Ik begrijp ook niets van de drukte. Het dochtertje van mijn ouders’ vrienden, Henneke, zit in haar wandelwagentje. ‘Papa, wat is er aan de hand?’ vraag ik. Plots maak ik een korte luchtreis en beland ik op zijn gespierde schouders. Over allemaal grote-mensenhoofden heen zie ik een afdakje. Er klinkt muziek. Langzaam komen we dichterbij.

Dan zie ik wat al die mensen vóór mij al gezien hebben. Twee rode schoentjes. En ze dansen. Mijn mond valt open. Hoe is dat nou mogelijk?

Schoentjes die dansen en er staat geen mevrouw in. De rest van het sprookje ontgaat mij. Ik ben stomverbaasd.

Een aantal jaren later, ik ben inmiddels zeven en zit in de tweede klas, gaan we op schoolreis. In groepjes wandelen we, onder begeleiding van ouders en leerkrachten, door het Sprookjesbos. De conciërge, meneer Koos Verhulst, wandelt mee.. We komen bij een paddenstoel. Er klinkt sprookjesachtige muziek uit.

‘Ja hoor,’ zegt meneer Verhulst, ‘ik weet het zeker. Dit is er één.’ Wij dringen om hem heen. Wat bedoelt hij? ‘Ik kan een beetje toveren’, gaat hij verder, ‘en ik weet zeker dat ik uit déze paddenstoel wel wat snoepjes kan toveren.’ Onze aandacht is volledig. De magische woorden zijn gevallen; toveren en snoep. Hij maakt een bezwerend gebaar en mompelt wat moeilijke woorden. Een van ons moet hem even helpen. Als hij zijn beide handen onder de hoed van de paddenstoel houdt, moet iemand een klap op een witte stip geven. Vrijwilligers te over. Elke witte stip wordt geraakt. Trots haalt hij zijn handen, gevuld met snoepjes van Tonnema, onder de paddenstoel vandaan. Voor elk van ons is er één.

Vierde klas. Ik zit bij meneer Van der Meer. Een fijn jaar. Bij hem mag je snoepen in de klas en hij speelt poppenkast. We hebben nu ook viltstiften en we mogen met een balpen schrijven. Geen geknoei meer met haartjes aan je pen en niet meer likken aan het nieuwe kroontje. Ik heb nou ook eindelijk mijn A-diploma voor zwemmen.

Maar nu zijn we op schoolreis. Naar de Efteling. Midden op de Moerdijkbrug moesten we allemaal kijken naar het ijzeren beeld, want daar begint Noord-Brabant, had de meester gezegd. Als we binnen zijn, mogen we zelf doen wat we leuk vinden, als we maar op tijd bij de tent zijn, war we onze tassen moesten neerleggen. De stoomcarrousel is leuk en het waterorgel. Maar het allerleukst zijn de traptreintjes. Als ik uitstap, sluit ik direct weer aan. Het is spannend als je alleen in een treintje zit, maar dat lukt niet altijd. Onder het tunneltje wacht ik op Sander en Oscar. Zij zitten in het treintje achter me. En als ik in het tunneltje wacht, kan die meneer van de Efteling me niet zien. In het Sprookjesbos komen we de eerste en tweede klas tegen. De conciërge is er ook bij. Hij tovert snoepjes onder de paddenstoelen vandaan voor de kleintjes. Hij kan goochelen. Toen ik eens voor straf op de gang stond, goochelde hij een toffee achter mijn oor vandaan. Ik mocht hem opeten. Voor ons goochelt hij ook een snoepje vanonder de paddenstoel. We hoeven niet op een stip te slaan. Langnek is leuk. Hij kijkt nog net over de bomen. Roodkapje is ook leuk maar de rode schoentjes zijn saai. Snel naar ‘Kleine Boodschap’ en dan naar de Vliegende Fakir.

Als we weer in de bus zitten, krijgen we een bekertje limonade. De dag was veel te kort.