Alleen tegen wil en dank
Lang niets geschreven. De euforie heeft me verlaten. Ik zit in mijn stoel met een wijntje en een zware Van Nelle. Gisteren is de lente begonnen; het jaargetijde van nieuw leven en bloeiende bloemen.
Ik heb al gekookt; een pan pastasaus waar zes personen van kunnen eten. Maar ik ben maar alleen en zo voel ik me ook. Bovendien heb ik helemaal geen honger. Er is niemand hier in huis om voor te zorgen behalve mijn vogeltjes en vissen, maar die zijn snel tevreden.
Ruim zesentwintig jaar heb ik gezorgd. Dat is nu al meer dan drie jaar niet meer nodig. Mijn echtgenote besloot ‘buiten de deur te eten’, mijn dochter heeft haar eigen gezin en mijn zoon woont dan wel bij me, maar is meestal bij zijn vriendin. Geen kinderen meer om voor te zorgen en dat hoort ook zo. Dat is de normale gang van zaken. Dat hun moeder is vertrokken deed een tijdje zeer, maar als ik terug denk aan de laatste jaren dat we nog bij elkaar waren, moet ik toegeven dat ik toen ongelukkiger was dan nu. Niet dat ik nu gelukkig ben, maar er is in ieder geval niemand die mij constant verwijten maakt en me vertelt wat ik allemaal niet goed doe. Complimentjes of een simpel ‘je bent lief’ hoorde ik sowieso al jaren niet meer.
Nee, in plaats daarvan werd me gezegd wat ik allemaal niet deed. En weet je wat nou zo gek is? Ik doe nog precies hetzelfde als voordat zij vertrok en mijn huishouden loopt gewoon door.
Eerlijk zijn; ik heb al een tijdje niets in de tuin gedaan, want dat deed zij ook altijd, en ik doe één was meer in de week. Daar moet aan toegevoegd worden, dat er voor haar zaak (nou ja; een veel te dure uit de hand gelopen hobby) zo’n vijf wassen per week gedraaid werden. Die deed ik dan weer niet. En de ramen worden nu niet regelmatig gezeemd.
Toch ben ik niet gelukkig(er).
Een hoop gezeik gehad met de moeder van mijn kinderen over geld waar zij recht op dacht te hebben en nog veel meer verwijten (zie mijn stukjes van 1 januari, 5 februari en 10 februari).Ik ben nog steeds hartstikke verliefd op lieve vriendin. Zij is voor mij een droomvrouw. Maar we hebben eigenlijk zo goed als geen contact meer. Ik ben ook bewust al een aantal weken niet meer op Facebook geweest. Als ik haar berichtjes lees, is het nog moeilijker om afstand te nemen.
Door al die dingen ben ik sinds januari weer een kilo of zes kwijt. Ik hoop dat het ooit allemaal weer in orde komt; dat de stukjes weer op zijn plaats vallen en dat ik weer ‘heel’ ben. Dat er weer een droomvrouw in mijn leven is voor wie ik kan zorgen, die ik kan liefhebben en verwennen. Waar ik lieve woordjes tegen fluister en die lieve woordjes terug fluistert. Mijn neus in haar haar, haar armen om mijn nek, mijn handen op haar heupen, haar lippen op mijn mond. Het ultieme geluk.
