Mijn pa
-Waarom schrijf jij een stuk over je vader? -Omdat mijn vader een erg lieve, bijzondere en opvallende man was. -Nou, en? Dat was mijn vader ook. -Dan had je ook een stuk over hem moeten schrijven, zeikerd!
Mijn eerste herinnering aan mijn vader? Dat weet ik niet meer precies. Ik heb in ieder geval een aantal herinneringen van vóór mijn derde jaar. Pa vaarde toen namelijk nog. Bij de Holland-Amerikalijn. Dat betekende in die eerste jaren dat ik hem soms een aantal weken niet zag. En voor een peuter zijn een paar weken heel veel. Mijn ouders hadden, zoals zoveel mensen net na de oorlog, een inwoning. In 1960 konden zij een etage huren aan de Mathenesserweg 151, te Rotterdam. Zelfs nu, na zoveel decennia, zou ik nog zo een plattegrond van dat huis(je) kunnen tekenen. Pa had, boven het trapgat, voor mij een kamertje getimmerd. Ook mijn bed had hij zelf gemaakt. Dat bed testte hij door erin te gaan staan en op-en-neer te springen. Pas toen hij ervan overtuigd was, dat het bedje hem kon houden, was hij ervan overtuigd dat ik er veilig in kon liggen. Ja, lijkt me wel; een 21-jarige die zijn gewicht in de strijd gooit tegen een baby van 6 ½ pond. Ik kan me herinneren dat pa, vanuit de Verenigde Staten, voor mij een echte spijkerbroek meenam. Spijkerbroeken waren hier in de Oude Wereld alleen maar bekend van de film, maar ik kreeg er een. Wat ik nog weet? Het deed zeer. Het ding was heel stug. Volgens mij bleef hij zelfs op eigen kracht staan. Het staat me ook niet meer bij, dat ik die broek ooit gedragen heb, behalve dan toen pa ermee aankwam en ik hem aankreeg om te passen. Pa nam ook een rode driewieler voor me mee uit de States. Mijn kinderen hebben er dik 32 jaar later ook nog veel plezier mee gehad. Als pa weer vertrok, luisterden ma en ik altijd naar de signalen; drie toeters bij vertrek. ‘Dat is papa,’ zei mijn moeder dan, ‘Hij zegt nog even gedag.’ Natuurlijk geloofde ik dat papa dat zelf deed. De laatste keer dat hij vertrok, waren er geen drie toeters. Het was stil. Alleen onze snikken klonken door de kamer. Ik luisterde aan zijn borst. "Hij is echt weg," zei ik, voordat ik brak. Zijn as hebben we uitgestrooid in de Noordzee, bij Hoek van Holland. Vandaag is het vier jaar geleden dat mijn pa is overleden.
