Ik schrijf

Ja, ik schrijf. Verhalen, gedichten, musicals, columns. En ik teken, en ik maak muziek, en ik speelde cabaret, en ik ontwerp. Dat zijn zo’n beetje mijn creatieve uitlaatkleppen. Over alles wat ik op dat gebied heb gedaan heb ik uiteraard óók geschreven. Het is een boekwerk van 23 A-4’tjes. Ik heb het net zitten lezen en ik heb er anderhalf uur over gedaan.

Dat hele boekwerk heb ik geschreven, omdat ik: “...(wil) die dingen eens allemaal bij elkaar op een rijtje zetten. Misschien bestaat er wel een samenhang tussen de diverse producten en gebeurtenissen in mijn leven.” Aldus het voorwoord.

Er wordt gezegd: ‘Een kunstenaar moet lijden.’ Na anderhalf uur lezen in mijn creatieve auto-biografie kan ik de volgende conclusie trekken: Bullshit!

Tijdens de perioden dat ik “leed” kwam er helemaal niets creatiefs uit mijn handen. De jaren 2002, 2012 en het Rampjaar 2013 gebeurde er niets. Eind 2014, met de kerstkaart van dat jaar, begon er weer langzaam wat te gebeuren. Ook in de zogenaamde drukke jaren maakte ik niet veel.

Ik ben er tijdens het lezen van mijn overzicht achter gekomen dat ik de mooiste en leukste dingen heb gemaakt in een periode van (zoals ik het noem) zenuwachtige euforie. Dat is een gevoel wat zich moeilijk laat omschrijven, maar ik ga het toch proberen. De mensen die mij redelijk tot goed kennen, weten dat ik ADHD heb. Dat is ergens in de eerste helft van de jaren ’90 gediagnostiseerd. Nou is dat helemaal geen probleem, in ieder geval niet voor mij. Ik heb het redelijk in de hand, al wordt mijn omgeving wel eens doodmoe van me. Niet vanwege het “Alle Dagen Heel Druk”, maar meer vanwege, wat anderen noemen, vergeetachtigheid, rommeligheid, chaotisch denken en mijn drang om alles te rangschikken, catalogiseren en (letterlijk) van labels te voorzien. Dat heeft alles te maken met het (gebrek aan) focus. Ik moet wel, want mijn gedachten gaan constant alle kanten op. Zelfs met het schrijven van dit stuk. Sommige lezers herkennen het wel: je loopt naar de slaapkamer om je horloge van het nachtkastje te pakken en komt niet verder dan de gangkast, omdat je die ineens wil gaan opruimen, om dan vervolgens tot de conclusie te komen dat je ‘toch iets ging doen?’ Nou, dát dus, maar dan 24/7.

Terug naar de zenuwachtige euforie. Euforie laat zich, in mijn geval, het best omschrijven als een gevoel van geluk waarmee ik geen raad weet. (Jawel, die vent met die grote smoel heeft maar een klein hartje en is vaak heel onzeker.) Daardoor speelt die ADHD op, wordt ik nerveus, loop ik soms dagen als een kip-zonder-kop rond en ontplof ik bijna van mijn gevoelens. Die moet ik tóch kwijt. Op die momenten lukt het me soms om achter mijn bureau te gaan zitten en te starten met tekenen of schrijven. De rommelige gedachten moeten dan noodgedwongen geordend worden. Dan ontstaat er een tekening of een verhaaltje, zoals dit.

Niet dat het wat oplost, maar de gedachten en gevoelens zijn in ieder geval een tijdje gefocust geweest en er ligt een leuk of mooi product.

Heb ik hier nou geschreven wat ik in eerste instantie van plan was? Absoluut niet, maar het is wél een aardig stukje geworden.

Dat van die labels... ...is écht.