Burgerlijk
Zondag 21 mei 2017 (35)
Ik lijk al op mijn vader, zoals mijn zoon op mij lijkt. Vorig jaar was dat op een paar foto’s goed te zien. Drie keer één gezicht. Maar de afgelopen paar weken heb ik regelmatig gedacht aan twee woorden die hij regelmatig tegen mij zei: “Wacht maar.”
Dat was in de tijd dat ik als student en net beginnende leerkracht zeer (zoals we dat nu noemen) politiek correct bezig was. De tijd dat ik midden in de nacht achter de leden van de Centrum Partij aansloop, om hun net opgeplakte posters met “Nederland Blank” en vergelijkbare kreten, te bedekken onder een dikke laag spuitbuszwarte verf. Dit om de discriminatie tegen te gaan van mensen waarvan de kinderen mij nu scharen onder 'fascisten en overblijfselen van nazi's' (woorden van Erdogan, citaat uit de Volkskrant). En dan te bedenken dat ik en nog een flink aantal ideologen mét mij dat letterlijk met gevaar voor eigen leven hebben gedaan.
Maar ik dwaal af. Het gaat erom dat ik een aantal zaken als “burgerlijk” benoemde. Zo zou ik NOOIT trouwen, kinderen krijgen, een abonnement op het Algemeen Dagblad nemen, bingo spelen met een depper, een discotheek bezoeken, élke avond een ‘prakkie’ (aardappelen-groenten-vlees) eten, aan karaoke meedoen, een kruimeldief kopen, met mannen onder elkaar praten over voetbal/auto’s/bier en tieten, films kijken zonder diepgang zoals Woody Allen c.s., en nog een aantal triviale zaken.
“Wacht maar.”
Goed. Ik ben getrouwd (en al weer ruim drie jaar gescheiden), ik kreeg kinderen (waar ik superblij mee ben; zij zijn het belangrijkste wat ik tot nu toe in mijn leven heb mogen beleven), de kruimeldief kwam er, van zogenaamde inhoudsloze films kan ik genieten. En de rest kon ik aardig van me af houden.
Totdat...... “Wacht maar.”
Er verscheen iemand in mijn leven die het voor elkaar kreeg mij een karaoke-avond te laten bezoeken. Niet zo schokkend, toch? Ik genoot van haar optreden en had het prima naar mijn zin. “En nu jij.” Verrot als het niet waar is; zij kreeg het óók nog eens voor elkaar om mij het podium te laten beklimmen en te laten zingen. Goed. Afstrepen van de bucket list en .....door.
Omdat het voor mij zeker geen straf is om zoveel mogelijk tijd met haar door te brengen bezocht ik gisterenavond een 80’s/90’s/00’s Disco Party met haar en onze respectievelijke vrienden/broer.
Zij sprong op de vloer en ik had nog maar nauwelijks genoten van haar sensuele bewegingen of....... “Wacht maar,”.... ik stond op discoklanken te dansen. IK, op DISCOklanken!
Zíj kreeg het voor elkaar. Vond ik het erg? Nee, ik vond het geweldig. Ik heb gisterenavond meer calorieën verbrand dan met 12 kilometer lopen (gecheckt) en het is me eindelijk gelukt haar te versieren. Al was het dan met zilveren slingertjes. Helaas mag ik de foto’s niet van haar publiceren. Jammer, want ze staat er echt heel schattig (geen mannelijk woord) op.
“Wacht maar.”
Ja pa, ik heb vanavond een ‘prakkie’ gegeten, dus het is nu maar afwachten wanneer ik een abonnement op het A.D. neem en over voetbal en tieten ga praten. Maar als dát ooit gebeurt is het zeker niet door haar. Lieve Vriendin, wil jij mij daarvoor behoeden?
