Afspraak

Het is binnen de psychologie al heel lang bekend: een minderwaardigheidscomplex uit zich in meerderwaardigheidsgevoelens en onzekere mensen proberen hun onzekerheid te maskeren door het weg te schreeuwen, vaak letterlijk. Out of the box denken is onmogelijk en afwijken van de gebaande paden erg gevaarlijk.

Waar gaat dit over? Over het Ikea-tafeltje waar ik het al eens over heb gehad. Ik moet het toch maar eens kwijt. Het verhaal van het Ikea-tafeltje.

Ik werkte een aantal jaar op een basisschool. Het was, toen ik er werkte, de grootste basisschool van de stad. We hadden in mijn laatste jaar vier groepen 8. Uiteraard was er regelmatig overleg. Ik heb al eens beschreven wat voor overlegsituaties er allemaal waren en deze keer betrof het een paralleloverleg over rekenonderwijs samen met de IB-er. Jawel, dezelfde IB-er waar ik óók al eens over heb geschreven.

Tijdens dat gesprek werd er de volgende vraag gesteld: “Gebruiken jullie de instructie tafel?”

Even uitleggen wat die zogenaamde instructietafel inhield: in elk lokaal stond een tafeltje dat diagonaal opgeklapt kon worden en in uitgeklapte toestand precies één vierkante meter groot was. ikea verkoopt het ellendige ding niet eens meer, dus het zal niet een best product geweest zijn.

Mijn collega’s antwoordden ja, ja, ja en ik nee. Aan mijn collega’s werd verder geen aandacht besteed, maar ik gaf een onverwacht antwoord.

“Waarom niet?”

“Ik heb zeven leerlingen die extra instructie nodig hebben en acht personen plus boeken passen niet rond een tafeltje van één vierkante meter. Dus ik zet die leerlingen in een groepje van zeven aan gewone leerlingentafels en trek zelf een krukje bij.”

“Maar de afspraak is dat we daar de instructietafel voor gebruiken. Wat doe je dan met die instructietafel?”

“Die staat ingeklapt op de gang.”

“Dat kan toch niet. Die tafel moet gebruikt worden om extra instructie aan te geven.” Zij bleef maar hardnekkig tafel zeggen tegen dat gammele dingetje van één vierkante meter.

“Ik zeg toch dat er geen acht personen rond dat tafeltje passen.”

“Die tafel is daar speciaal voor aangeschaft.” Bij elke zin ging zij harder en vinniger praten en toen ging er bij mij een knop om.

“Waar gaat het hier verdomme nou om? Gaat het hier om een wezenloze miskoop of gaat het erom dat ik de leerlingen leer rekenen?”

Blijkbaar was ik erg fel want er kwam niet veel meer uit dan:

“Afspraak is afspraak.”

Ik had geen zin in een discussie die toch niets zou oplossen en zuchtend zei ik: “Je hebt gelijk. Ik zal het tafeltje in mijn lokaal zetten.”

Dat heb ik ook gedaan en de leerlingen gebruikten het ding om hun schriften op te leggen als ze klaar waren met een opdracht. Door een afspraak pasten er nog steeds geen acht personen rond het ding.

Dit tafeltje was voor mij de druppel. Ik had hierna nog maar één gedachte: Ik moet hier weg.

Ik ben er namelijk van overtuigd dat het gedrag van de mensen in mijn omgeving mij en mijn handelen beïnvloedt, in dit geval op een negatieve manier. Ik kan niet tegen de kortzichtigheid zoals ik die hierboven beschreven heb.

Ik kwam, ik zag, ik vertrok.