Double loop, cork screw.

Aanstaande donderdag gaan we weer naar de Efteling met alle leerlingen van de 2e klas. Ik vind het geweldig. De Efteling is voor mij een dierbare verslaving. Mijn naaste familie en vrienden weten dat ik ongeveer 20 jaar geleden een flink aantal attracties voor de Efteling heb bedacht en een briefwisseling en gesprekken met Ton van de Ven heb gehad. De afgelopen jaren zijn er elementen uit mijn ideeën gebruikt voor verschillende attracties, te beginnen met het Anton Pieckplein. Ik heb er ooit willen werken. Nu niet meer, maar ik heb nog veel leuke herinneringen aan het park. Mijn eerste confrontatie met de Python wil ik je niet onthouden.

In 1987 leerde ik mijn inmiddels ex-vrouw kennen. Zij hield net zoveel van sprookjes en romantiek als ik dus een logisch gevolg was een dag naar de Efteling. Dat gebeurde in het najaar van 1989. Tijdens het eerste bezoek dat wij samen aan de Efteling brachten, ontstond een traditie waar wij slechts één keer van zijn afgeweken. Als wij binnen zijn gaan we eerst naar het Sprookjesbos. Daarna een kop koffie bij ‘Het witte paard’.

Na de kop koffie wilde zij naar de Python. Ik verklaarde haar voor gek, noemde iedereen die dat leuk vond een masochist en wilde er persé niet in. ‘Dan ga ik alleen,’ was haar reactie. Dat kon ik natuurlijk niet over mijn kant laten gaan. Toch wel enigszins aangetast in mijn trots, en ik wilde vooral geen watje lijken, stapte ik met knikkende knieën naast haar in. Het was een werkdag in het najaar dus het was heel rustig in het park. We hoefden absoluut niet te wachten.

Ratelend kroop de Python naar boven. De moed zonk mij in de schoenen en hoewel zij mij vlak voor vertrek nog een hart onder de riem stak, klopte het in mijn keel, hield ik het vast, droeg ik het helemaal niet meer hoog en sloeg het mij, nog vóór we helemaal boven waren, erom (leuk hoeveel gezegdes met het woord hart hier van toepassing waren). En toen omlaag...

Ik kneep mijn ogen stijf dicht en ademde door mijn op elkaar geklemde tanden. Het ging hard, maar duurde voor mij te lang. Ik dacht alleen maar: ‘Ik vind dit helemaal niet leuk. Zijn we er al? Is het nou nog niet voorbij?’ Eindelijk reden we het ‘station’ weer binnen. ‘Er staat niemand te wachten, dus zullen we nog een keer?’, klonk de stem van de medewerker. ‘Jaaa!’, werd er uitzinnig om mij heen geschreeuwd. ‘Nee!’, piepte ik, maar het mocht niet baten. We waren alweer vertrokken. Ik moet zeggen, dat ik toen, zij het heel voorzichtig, door de spleetjes van mijn ogen durfde te kijken. Toen we uitstapten trok mijn vriendin gelijk een sprint naar de ingang. ‘Ik ga nog een keer,’ riep ze. Ik slofte er achteraan en dacht bij mezelf dat het al met al toch wel meeviel. Dus zaten we even later weer naast elkaar in de Python. Tijdens de klim nam ik mij voor niet bang te zijn en te blijven kijken. Het lukte en ik vond het zowaar leuk. ‘Er staat niemand te wachten, dus zullen we nog een keer?’, klonk weer de stem van de medewerker. En tot mijn stomme verbazing hoorde ik mezelf ‘Jaaa!’, roepen. Ik had mijn Pythonangst overwonnen en hoorde nu bij de mensen die ik een kwartier daarvoor nog voor masochist had uitgemaakt.

De achtbanen kunnen mij nu, bijna 28 jaar later, niet ruig genoeg zijn. Leve De Baron!