Twee geweldige docenten

De examens zijn al weer lang voorbij. De tweede ronde ook. Volgende week krijgen duizenden jongeren hun diploma. Op weg naar de toekomst; doorleren of een leuke baan.

Onwillekeurig moet ik dan denken aan mijn examen van de middelbare school. Ik weet nog de plek waar ik zat in de gymzaal en ook die in de aula, waar ik mijn examen voor Nederlands deed. Het was een schrijfopdracht en ik koos voor, hoe kan het ook anders, het opstel. We konden kiezen uit een aantal titels en de titel die ik koos was ‘Mist’.

We hadden drie uur de tijd. Die tijd had ik absoluut niet nodig. Binnen drie kwartier had ik een kladversie in potlood op papier staan. Twee keer doorgelezen en de netversie met pen geschreven. Ik weet nog dat ik er niets aan hoefde te veranderen of verbeteren. Ik was tevreden.

Van de andere examens (handel, economie, aardrijkskunde, geschiedenis en Engels) weet ik niet zo heel veel meer. In ieder geval niet van het schriftelijke examen.

En na die dagen leren en stressen kwam het wachten en nagels bijten tot het verlossende bericht: je bent geslaagd.

Voor Nederlands had ik een 8 op mijn eindcijferlijst. Mijn docent kwam op een gegeven moment naar me toe en vertelde me “Je opstel was geweldig, maar ik heb je geen 10 gegeven. Je kreeg van mij een 9.”

Ik vroeg hem waarom ik die 10 dan niet had gekregen.

“Met een 10 kwam je eindcijfer uit op een 9 en dat vind ik je niet waard.”

Ik was best tevreden met mijn 8, maar ik vond het toch jammer en een beetje onredelijk.

Nu begrijp ik dat wel. Achteraf was dat misschien een extra motivatie om het nog beter te gaan doen.

Op de Pedagogische Academie deed ik het dan ook inderdaad een stuk beter. Daar had ik voor Nederlands niet alleen een 10 voor het eindexamen, maar ook een 10 op mijn eindcijferlijst.

Het ingeleverde opstel is vernietigd. Dat gebeurt na een aantal jaar met al het examenwerk. Gelukkig had ik mijn kladversie van ‘Mist’ stiekem in mijn laars gepropt. Het was namelijk absoluut verboden om iets anders uit de examenzaal mee naar buiten te nemen dan wat je mee naar binnen bracht; een etui.

Het verhaal ligt in een laatje van het bureau in mijn bibliotheek/werkkamer. Ik zal het weer eens tevoorschijn halen. Misschien is het leuk genoeg om hier te plaatsen.

Hans Engel en Herman van Rossum, bedankt voor de lessen en de inspiratie. Ik ben in jullie voetsporen getreden en geef de erfenis door.