No pressure...

In december 1996 begon ik met het op papier zetten van een paar ideetjes voor een

fantasyverhaal. De basis voor dit verhaal was de vernietiging van Atlantis en de komst van de Thuata de Danann naar Erin. Ik maakte er wat tekeningetjes bij van Keltisch uitziende krijgers.

Een paar maanden later schreef ik de musical Einde en nieuw begin. De hoofdpersoon in die musical was Elize, een weesmeisje van 13 jaar.

Op 14 januari 2004 schreef ik een paar regels van een verhaal. Er was een man op de vlucht.

Ruim drie jaar later bracht ik deze drie schrijfsels bij elkaar en dat vormde het begin van Elize en het vijfde erfstuk

Van de mensen die (stukken van) Elize hebben gelezen, krijg ik telkens dezelfde reacties. Je moet het afmaken, je moet het uitgeven, hoever ben je al, ik wil het boek.....

Via FB en Ron’s Zielenroerselen heb ik al zo’n veertig reacties gekregen. Ik heb het niet over de reacties van (oud-) leerlingen aan wie ik het heb voorgelezen. Als ik die erbij zou optellen, kom ik op een paar honderd.

Vandaag ben ik 169763 letters (36214 woorden) verder, maar het verhaal is nog niet af, terwijl de volgende vijf verhalen al in mijn hoofd zitten. Het is een kwestie van tijd maken. Maar hoe doe je dat met een fulltime baan en een huishouden? Daar gebruik je dus de vakanties voor.

De afgelopen drie jaar had ik in de vakanties nauwelijks tijd. Nee, dat zeg ik verkeerd; ik heb er nauwelijks tijd voor gemaakt. Alle reacties dwingen me om het deze vakantie anders te doen. Ik heb nog twee dagen andere dingen te doen en dan ga ik er weer keihard tegenaan.

Zelfs tijdens het schrijven van dit stukje, kreeg ik reacties binnen op FB: ik wil weten hoe het afloopt!

Oké, oké, ik snap het. Vrijdag ga ik heus verder. Beloofd. Eerst nog even rommelen in huis en mijn verjaardag voorbij laten gaan.

Illustratie: Ron Moreel