Tijd, geld en Satisfaction
Afgelopen zondag heb ik samen met mijn dochter de Rolling Stones gezien. Het was een feestje. De eerste keer dat ik zo’n feestje meemaakte, was op zaterdag 29 mei 1976. Ik was 15 jaar en werd door mijn vader gebracht en gehaald. Een aantal maanden later schreef ik er het volgende autobiografische verhaaltje over.
Tijd, geld en Satisfaction
Half zeven. Delfshaven ontwaakt. De trams zijn net gaan rijden en de eerste levende wezens stropen de straten al af, op zoek naar hun ontbijt; twee hondjes en een zwerver. Iedereen kent ze, de twee onafscheidelijke ‘stratons’ en de oude man, die de kinderen altijd spottende kromme Karel of Bennie Bedloos noemen.
Koos is ook vroeg op deze keer. Geen wonder, de voorverkoop van Stones-kaartjes begint over tweeënhalf uur en Koos wil beslist niet met lege handen terug naar huis. Na twee boterhammen met pindakaas en een beker melk springt hij op z’n stalen ros op weg naar Dankers.
Als hij over de Lage Erfbrug fietst, ziet hij dat de klok op zeven uur staat. “Mooi,” mompelt hij, “Ik zal wel één van de eersten zijn,” en dat idee spoort hem aan nog harder te trappen.
De Nieuwe Binnenweg is leeg, op een patrouillerende politiewagen en een bloemenkoopman na. Heemraadsingel, ’s Gravendijkwal en Mauritsweg achter zich latend, denkt Koos aan het komende festijn; het Rolling Stones concert in Den Haag.
Coolsingel, tijd 07.17 volgens de klok op het Shell-gebouw. Er is een foutje in het brein van Koos geslopen. Hij is niet één van de eersten, integendeel, er staat een rij volk tot net vóór het Stadhuisplein. Sommigen zijn bezig hun rugzak in te pakken, anderen drinken het laatste beetje uit een fles. Kortom, de stemming is prima. Dat moet ook wel, want de rij zal nog twee uur moeten blijven staan en zal in die tijd best nog wel aangroeien.
Na veel flauwe moppen, sigaretten en vrijpartijtjes is het uiteindelijk vijf voor negen geworden. Iedereen begint te schuifelen om zo dicht mogelijk bij de deur te komen, die om precies negen uur open gaat. Twaalf mensen worden binnengelaten, dan sluit de deur weer. Vijf minuten later lopen er al een paar jongens met het felbegeerde oranje briefje in hun hand en ze schreeuwen: “Kaartje kope? Maar dertig piekies. Scheelt wachte en is maar vier guldetjes duurder!” Er wordt gelachen. Dan gooien de leurders het over een andere boeg. “Mot je zelluf maar wete, der zijn maar vijftienhondurt kaartjes en jullie zijn met minstuns tweeduizunt.”
Dat was een rake zet. De rij wordt nerveus, honderden shaggies worden gedraaid en aangestoken. Twee mensen zwichten voor het aanbod van ‘dertig piekies’. Later zouden zij in de krant lezen dat Dankers vijfentwintighonderd kaartjes had ingekocht en dat de laatste om één uur ’s middags verkocht werden.
Eindelijk mocht Koos binnen. Met elf anderen slofte hij de trap op, legde zesentwintig gulden neer en ontving zijn kaartje. Hij had nummer 14291. Nee, de enige was hij zeker niet.
Dat klopte. Dertigduizend fans hadden zich op zaterdag 29 mei in het Zuiderpark verzameld.
Het gaat te ver om het feest dat zich daar afspeelde hier te beschrijven, maar een succes was het zeker. Koos vertelde me onlangs: “Ik kan me haast niets meer van het concert herinneren, alleen het voorprogramma. Ik weet nog wel dat ‘Honky Tonk Woman’, Street Fighting Men’, ‘Fool to Cry’ en ‘Hand of Fate’ gespeeld werden. We hebben nog wel om ‘I Can’t Get No’ geschreeuwd, maar dat kwam niet.”
‘I Can’t Get No’ werd inderdaad niet gespeeld, maar ‘Satisfaction’ kregen de fans wel en ik weet het, want ik was er zelf bij. Als ik eraan terugdenk, voel ik me weer net zo zweverig als toen die avond nadat de “Rolling Stones Music Machine”, uiteraard zonder toegift, maar met vuurwerk, uitgeraasd was.
MXLLS
MXLLS
